Τελικά είμαστε μια κοινωνία εθισμένη σε "παυσίπονα", δεν εξηγείται διαφορετικά αυτή η κατρακύλα που βιώνουμε καθημερινά σε όλα τα επίπεδα.

Δεν φταίμε εμείς, δεν φταίνε εκείνοι....κανείς δεν φταίει, αυτή η έκφραση πρέπει να αρχίσει να σβήνεται από το μυαλό μας γιατί ουσιαστικά δεν υφίσταται τέτοιο θέμα.

Όλοι κάπως μάθαμε, ξεκινώντας από την παιδική ηλικία φτάνοντας στην ωριμότητα παίρνοντας τις περισσότερες φορές μονοπάτια που άλλοι έχουν προδιαγράψει για εμάς.
Μονοπάτια όπου με τον έναν η με τον άλλο τρόπο έχουμε αναγκαστεί μέσα από αυτό το φαύλο κοινωνικό σύστημα να νομίζουμε ότι επιλέγουμε.



Πως φτάνουμε σε αυτή την δήθεν επιλογή; παίρνοντας ότι υπάρχει διαθέσιμο. Διαθέσιμο είτε σαν ένα σύστημα αξιών που προκύπτει μέσα από το περιβάλλον, είτε σαν σύστημα αξιών που είναι προϊόν μιας επαναλαμβανόμενης κατήχησης.

Στην παρούσα φάση, αλλά και τα τελευταία 50 χρόνια, διαθέσιμο είναι ένα σύστημα ιδεών και αξιών που μας φέρνουν αντιμέτωπους τον ένα με τον άλλο, που μας μαθαίνει από μικρούς στο να βάζουμε διαρκώς ταμπέλες και να ασκούμε κριτική στους πάντες και τα πάντα. Ένα σύστημα αξιών που θέλει του ανθρώπους επιφανειακούς...όχι απλά θέλει...αλλά κάνει και τα πάντα για να είναι έτσι.


Νιώθουμε όλοι απίστευτη μοναξιά.
Είμαστε μια βαθιά άρρωστη κοινωνία.


Δυστυχώς, το σημερινό σύστημα αξιών δεν έχει τίποτα να δώσει για να βρούμε σαν κοινωνία την υγεία μας και γι'αυτό μας ποτίζει διαρκώς "παυσίπονα".

Ίσως το πιο κοινότυπο "παυσίπονο" από όλα, είναι αυτό της κατανάλωσης και της συγκέντρωσης υλικών αγαθών, που στο 80% των περιπτώσεων δεν τα έχουμε και ανάγκη.

Πάρτε ένα οποιοδήποτε παράδειγμα, ας πούμε την αγορά ενός καινούργιου αυτοκίνητου, μας κάνει να αισθανόμαστε σπουδαίοι, ωραίοι, χαρούμενοι και πλήρεις...το φιξάρισμα όμως δεν διαρκεί πολύ, συνήθως μέχρι το πρώτο ψιλοτρακάρισμα ή το τρίτο πλύσιμο, για μερικούς - λιγότερο φανατικούς χρήστες - η "δόση" τους διαρκεί ακόμη λιγότερο και χάνει την ισχύ της στο πρώτο κουτσούλισμα του αλεξήνεμου.

Το ίδιο ισχύει και με τα ρούχα, τα αρώματα, τα κοσμήματα, τα έπιπλα...πολλοί από εμάς φτάνουμε στο σημείο να αποκτούμε και συναισθηματική σχέση με αυτά, αποκτούν "συναισθηματική αξία" ή τουλάχιστον πρέπει να αποκτήσουν μέχρι την επόμενη "δόση".

Αν νομίζετε ότι τα ναρκωτικά που παίρνουν τα παιδιά μας σήμερα είναι απίστευτα εθιστικά, ξανασκεφτείτε το την επόμενη φορά που θα αναζητήσετε το "παυσιπονάκι" σας.

Το επόμενο ισχυρότατο "παυσίπονο", το οποίο όπως και το προηγούμενο δεν θεραπεύει αλλά καταπραΰνει προσωρινά τους "πόνους" της βαριά άρρωστης κοινωνίας μας, δίδεται σε χάπια των 3 - 4 - 5 χρόνων και λέγεται Δημοκρατία - συχνά δε, συνδέεται με ένα εισπνεόμενο παυσίπονο που ονομάζεται ελευθερία.
Οι "γιατροί" του σημερινού συστήματος αξιών ποτέ δεν δίνουν το ένα χωρίς το άλλο. Για την ακρίβεια, μας έχουν διαμορφώσει έτσι ώστε να τα θεωρούμε σχεδόν συνώνυμα ή ταυτόσημα.


Αναρωτιέμαι όμως, πότε ήταν η τελευταία φορά που ελεύθερα επέλεξα κάτι μέσα σε τούτη τη σύγχρονη δημοκρατία; ή μήπως αυτό δεν συνέβη ποτέ; ...για κάτσε να σκεφτώ....χμμ....

Δεν διάλεξα εγώ το πρώτο μου αυτοκίνητο, ούτε το πρώτο μου σπίτι, σίγουρα δεν διάλεξα εγώ το μαιευτήριο που γεννήθηκε η κόρη μου, ούτε το σχολείο που πηγαίνει, τώρα που το σκέφτομαι κανείς γονιός δεν το κάνει.

Δεν τα διάλεξα, αλλά αναγκαστικά οδηγήθηκα εκεί με βάση την τσέπη μου. Όλα αυτά εξαρτώνται από την αγοραστική δυνατότητα του καθενός από εμάς, οπότε η επιλογή μας δεν έχει να κάνει με το πόσο ελεύθεροι ήμαστε και σίγουρα δεν έχει να κάνει με το τι πραγματικά έχουμε ανάγκη ώστε να έχουμε ένα υψηλό βιωτικό επίπεδο διαβίωσης.
Οι ελεύθερες επιλογές μας στο παρόν σύστημα έχουν να κάνουν με το πόσα λεφτά μπορούμε να πληρώσουμε!!! αυτό είναι που διαμορφώνει και το εύρος της ελευθερίας του καθενός από εμάς.

Καταλήγω λοιπόν στο λογικό συμπέρασμα ότι η απόλυτη "αξία" της σύγχρονης κοινωνίας μας -το χρήμα, είναι αυτό που καθορίζει της κατά τα άλλα "ελεύθερες" επιλογές μας.


Το χρήμα είναι αυτό που ορίζει το περιβάλλον μας κι αυτό είναι που κινεί τα νήματα.
Φαίνεται λοιπόν πως όλοι ζούμε σε αυτό το πραγματικά μονολιθικό και δικτατορικό περιβάλλον. Ακόμα και οι πολιτικοί, αυτοί που εξ' ορισμού αντιπροσωπεύουν την "Δημοκρατία" υπόκεινται σε αυτό το περιβάλλον, είναι αναγκασμένοι εκ τον πραγμάτων να μην μπορούν να παρέχουν λύσεις στα προβλήματα των ανθρώπων καθώς βρίσκονται δέσμιοι στο ίδιο σύστημα με τους υπόλοιπους. Σε κάποιον ή σε κάποιους χρωστάνε! και οι επιλογές τους δεν έχουν να κάνουν με το τι θα ήθελαν να κάνουν αλλά με το τι τους επιτρέπεται να κάνουν.

Σε μια πιο υγιή κοινωνία, αυτό που καθορίζει πραγματικά την ελευθερία μας είναι μόνο το φυσικό περιβάλλον, οι πόροι που μας παρέχει και οι φυσικοί νόμοι που διέπουν και εμάς ως αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του περιβάλλοντος.

Έτσι λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρξε πότε, και δεν θα υπάρξει, πραγματική δημοκρατία σε ένα σύστημα που χρησιμοποιεί το χρήμα ως μέσο υπαγόρευσης των "ελεύθερων" επιλογών των ανθρώπων.
Αν το καταλάβουμε αυτό, ίσως να έχουμε κάνει το πρώτο βήμα προς την θεραπεία της άρρωστης κοινωνίας μας.


Άλλο ισχυρό "παυσίπονο" αποτελούν τα σκουπίδια που μας σερβίρουν τα ΜΜΕ με κάθε τρόπο. Δυστυχώς αυτά έχουν και πολλές παρενέργειες. Επηρεάζουν το μυαλό μας και τον τρόπο σκέψης μας, την αισθητική μας και αποχαυνώνουν το κέντρο της έλλογης σκέψης του εγκεφάλου. Βγαίνουν σε πολλές μορφές και συνήθως τιτλοφορούνται ως ψυχαγωγικά προγράμματα.

Κάθε φορά που κάποιο τέτοιο "ψυχαγωγικού" τύπου πρόγραμμα χτυπάει τα κόκκινα στις μετρήσεις τηλεθέασης, χτυπάει και το καμπανάκι της εντατικής για την κοινωνία μας. 


Κάθε φορά που κάποιο παιδί χάνει δυο ώρες από την ζωή του βλέποντας "τέρατα" στην στην λεγόμενη "παιδική ζώνη" δημιουργεί μέτρα και σταθμά για το τι είναι ωραίο, τι είναι πραγματικό και αποκτά εντέλει μια στρεβλή ιδέα για το τι είναι όμορφο και σπουδαίο σε τούτο τον κόσμο.
Μην σας φανεί παράξενο όταν αργότερα, μπροστά σε μια υπέροχη ανατολή ή ένα πανέμορφο δειλινό, το παιδί σας παραμείνει παγερά αδιάφορο.


Τα ΜΜΕ επίσης διαθέτουν και γερές δόσεις φόβου μέσα από τα "ενημερωτικά" τους προγράμματα ώστε να σιγουρεύονται ότι θα επιλέγουμε διαρκώς τα "ψυχαγωγικά" τους προγράμματα.


Τέλος, για να μην το κουράσω κι άλλο, ισχυρά παυσίπονα, με τεράστια διάρκεια ζωής αποτελούν και όλες οι μεγάλες θρησκευτικές εορτές.
Υπάρχουν για να δίνουν στον κόσμο μια παραμορφωμένη αντίληψη της πραγματικότητας.
Μας οδηγούν στο να εναποθέσουμε τις ελπίδες και τις τύχες μας στα χέρια κάποιου άλλου, κάποιου που μαγικά - και πάντα αόρατα - θα μπορεί-ίσως-μάλλον να επέμβει την τελευταία στιγμή και να μας σώσει από τα προβλήματα μας.
Θαμπωμένοι από τα δήθεν μηνύματα αγάπης και αδελφοσύνης, (πάντα στα λόγια και ποτέ στην πράξη), τις μέρες αυτών των εορτών ξανά-μοιράζονται η ψεύτικες ελπίδες μιας καλύτερης ζωής στους ανθρώπους.
Δυστυχώς, ακόμα κι αυτές λειτουργώντας μέσα σε ένα άρρωστο κοινωνικό περιβάλλον δεν είναι τίποτε άλλο από καταναλωτικά πάρτι.
Και σορρυ που το λέω αλλά δεν θα έρθει κανείς να μας σώσει.


Παυσίπονα, painkillers, καταπρυντικά...πείτε τα όπως θέλετε.
Ένα είναι το μόνο σίγουρο, ότι κανείς μας δεν θα έδινε σε έναν καρκινοπαθή μια απλή ασπιρίνη με σκοπό να τον θεραπεύσει.

Φάρμακα για να θεραπευτούμε, υπήρχαν και υπάρχουν.
Χρειάζεται όμως ένας νέος τρόπος σκέψης για να τα εφαρμόσουμε στον "ασθενή".

Το πρώτο βήμα για να αρχίσουν να χορηγούνται αυτά τα φάρμακα σε γερές δόσεις ώστε να θεραπευτεί η άρρωστη κοινωνία μας είναι να πούμε όλοι μαζί, όχι άλλα "παυσίπονα"...