Οι γαλαξίες, οι ήλιοι, οι πλανήτες, τα κοσμικά σώματα, ο ουρανός, η θάλασσα, τα βουνά, τα δεντρά, τα φυτά, τα ζώα, τα έντομα, οι πέτρες, το φως, ο ήχος, ο αέρας, τα ψάρια, τα ποντίκια, το χαρτί, τα computer, οι ψηφιακές πληροφορίες, τα pulsars, τα νεφελώματα, τα υγρά, το κρασί, τα φρούτα, το φαγητό, τα μόρια, τα άτομα, ο καφές, το λαδί, ο χρυσός, τα διαμάντια, το νερό, οι τρίχες, οι υπερκαινοφανής, τα λιοντάρια, τα κύτταρα, τα άνθη, τα κουκούτσια, οι αστραπές, οι τυφώνες, η άμμος, κι ο άνθρωπος....

Όλα είναι φτιαγμένα από τα ίδια υλικά... αλλά ο άνθρωπος κοιτάει τις αντιθέσεις, ψάχνει διαρκώς να βρει τι τον ξεχωρίζει από όλα τα άλλα κι απ’ όλους τους άλλους, είμαστε εγωιστές, ψάχνουμε διαρκώς να βρούμε αυτά που μας διαχωρίζουν, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνότητα, το χρήμα, κι όχι απλώς τα ψάχνουμε αλλά όταν τα βρούμε ή κάποιος μας τα «δείξει» εμείς με φανατικό τρόπο τα υποστηρίζουμε...σε αυτόν τον μικρόκοσμο που κάποιοι σοφοί κατασκεύασαν και συνειδητά διαμόρφωσαν, μάθανε σε όλους μας πως να διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από την φύση...από τα πάντα, ακόμα κι από τους άλλους ανθρώπους, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να είμαστε καλά εμείς, αυτό για το οποίο πολεμάμε να είναι δίκαιο για εμάς, οι πράξεις μας να αφορούν μόνο το δικό μας κάλο, αυτό που καταλαβαίνουμε να είναι υποπροϊόν κατήχησης κι όχι εσωτερικής αναζήτησης... γιατί είναι πιο εύκολο να μας το πει ένας δάσκαλος, ένας αρχηγός...αρκεί να μην το ανακαλύψουμε εμείς οι ίδιοι, να μην έχουμε αυτή την ευθύνη.

Αυτός ο διαχωρισμός, στα πάντα...δεν ισχύει στην φύση...το κάθε τι επηρεάζει τα πάντα...και το καθένα χρειάζεται τα πάντα...μόνο στις δικές μας διδαχές υπάρχει ο διαχωρισμός, στην δική μας φτιαχτή από εξωτερικούς παράγοντες αντίληψη για το τι πραγματικά είναι....λες και παντού οι άνθρωποι δεν πονάνε με τον ίδιο τρόπο, δεν κλαίνε, δεν φοβούνται όπως κι υπόλοιποι, δεν νιώθουν την αδικιά, δεν χαμογελούν όπως οι υπόλοιποι, δεν έχουν τις ίδιες ακριβώς ανάγκες κι αγωνίες ...είναι άλλοι αυτοί, έχουν άλλοι εθνότητα...πιστεύουν σε άλλον θεό, δεν έχουνε όλοι μια μάνα; ένα πατέρα; μόνο εμείς έχουμε; ...είναι εύκολο να διαχωρίζουμε τα πάντα, είναι εύκολο να είμαστε υπεύθυνοι για κάτι που αφορά τον μικρόκοσμο μας, δεν είναι όμως εύκολο να έχουμε ένα γενικότερο αίσθημα ευθύνης..., για όλους και προς τα πάντα...γιατί, όταν αισθανθούμε αυτή την ευθύνη θα αρχίσει να μας ενοχλεί που ζούμε σε έναν κόσμο όπου ο θάνατος, ο πόνος, η μιζέρια, η κακουχία, η βια και η δυστυχία είναι πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά στις ζωές όλων τον ανθρώπινων όντων...αλλά εμείς μάθαμε να ζούμε με την ιδέα ότι δεν ευθυνόμαστε για αυτό, άρα δεν χρειάζεται να κάνουμε και τίποτα για αυτό...
Δεν είμαστε υπεύθυνοι εμείς όταν πεθαίνουν τα παιδιά κάποιου άλλου σε μια μακρινή χώρα...έτσι μάθαμε...αυτό διδαχτήκαμε να πιστεύουμε...και αυτή η κατάσταση δεν αλλάζει γιατί δεν κάναμε ποτέ μια απλή ερώτηση στον εαυτό μας....γιατί δεν αλλάζουμε αυτόν τον τρόπο σκέψης που επικρατεί εδώ και χιλιετίες; ρωτήστε τον εαυτό σας...γιατί δεν αλλάζω; ρωτήστε τον εαυτό σας, πόλεμο; πόνο; θυμό; θλίψη; διαχωρισμό; αυτό θέλω; ή είμαστε τόσο βολεμένοι καλύπτοντας τις επιφανειακές μας ανάγκες ώστε να αδιαφορούμε αν τα παιδιά μας αύριο δολοφονηθούν εξαιτίας των διαχωρισμών, κι αν ισχύει κάτι τέτοιο τότε μάλλον δεν τα αγαπάμε όσο νομίζαμε τελικά... όσο αρνούμαστε να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση...γιατί δεν αλλάζω; το αποτέλεσμα θα είναι πάντα το ίδιο, αυτό που ο άνθρωπος βιώνει εδώ και χιλιάδες χρόνια...να καταστρέφει τον ίδιο ...και τα πάντα γύρω του.

Γιατί δεν αλλάζω;