10/20/2010
Αρρωστημένο Εγώ


Απωλέσαμε τα συναισθήματα μας ως ανθρώπινα όντα, χάσαμε την ικανότητα μας να καταλαβαίνουμε πότε πληγώνουμε τους άλλους και απλά γίναμε κυνικοί.
Αντί να προσπαθούμε να διορθώσουμε τα πράγματα, τα κάνουμε χειρότερα.
Δύσκολο να ξεφύγει κανείς από το Εγώ του.
Εύκολο να ξεχνά κι εύκολο να πικραίνει τους άλλους.
Έτσι μας μάθανε....στο εύκολο, από ότι φαίνεται το ίδιο μάλλον θα μάθουμε και στα παιδιά μας.
Εμένα με πληγώνει αυτό, πραγματικά νιώθω μέσα μου πόνο.
Μου είναι τρομερά δύσκολο να αφομοιώσω όλον αυτόν τον κυνισμό, όλο αυτό το μίσος και την κακία, όλη αυτή την επιφάνεια. Με κάνει να νιώθω άρρωστος και δυστυχώς νομίζω ότι ολόκληρη η κοινωνία μας υποφέρει από την ίδια αρρώστια χωρίς καν να το ξέρει.
Αυτό όμως που νιώθω να με εξοντώνει είναι όταν αυτή την αρρώστια την βλέπω σε κάποιον άνθρωπο που έχω αγαπήσει, έχω πιστέψει και έχω νιώσει πραγματικό φίλο και συνοδοιπόρο αυτής της ζωής.
Νιώθω ανήμπορος, δεν ξέρω τι να χρησιμοποιήσω ως γιατρικό.
Όπως σε όλες τις αρρώστιες έτσι και σε αυτήν το πρώτο βήμα προς την ίαση θα πρέπει να το κάνει ο ίδιος ο ασθενής. Σε όλα τα πράγματα ισχύει αυτό, ο δρόμος προς την καλυτέρευση περνά πρώτα από το Εγώ μας και πόσο έτοιμος είναι ο καθένας να το κοιτάξει κατάμουτρα.
Ένας πατέρας πρώτα κατανοεί γιατί δεν είναι καλός πατέρας και μετά παίρνει τα ανάλογα μέτρα για να γίνει. Το ίδιο και μια μάνα, ένας δάσκαλος, ένας ξυλουργός, ένας μαθητής, μια μπαλαρίνα κ.ο.κ.
Αυτή η κατανόηση λέγεται αυτογνωσία και αποτελεί το πρώτο βήμα προς μια πιο υγιή κοινωνία.
Δύσκολος ο δρόμος προς την αυτογνωσία. Προϋποθέτει την βουτιά του καθενός μας εκεί που βρίσκεται το άρρωστο Εγώ του και όχι στην επιφάνεια όπου όλα είναι αφρός.
Εκεί θα βρεθούμε αντιμέτωποι με σημαντικά πράγματα, που τις περισσότερες φορές είναι κοινά σε όλους. Εκεί, μέσα σε αυτό το άρρωστο Εγώ ξεκινάνε όλες οι επιλογές και οι αποφάσεις που παίρνει ο καθένας μας.
Εκεί μέσα συναντάμε τον πόνο, την θλίψη, την αδικία, τον θυμό αλλά και τα αντίθετα τους. Επίσης συναντάμε αξίες και έννοιες οικουμενικές, πολύ πιο σημαντικές από εφήμερες αξίες όπως το προσωπικό κέρδος. Αξίες όπως η ανθρωπιά, η συμπόνια, ο αλτρουισμός, το μοίρασμα τις χαράς μας σε άλλους, η ομόνοια, η ειρήνη, η αγάπη, η συνεργασία, ο εθελοντισμός, η ηθική, η σχέση μας με την φύση κ.α.
Φτάνοντας εκεί θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι μας έχει οδηγήσει στο να μην θεωρούμε αυτές τις αξίες σημαντικές ως κοινωνία. Όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά. Αλλά κι εκείνοι που φοράνε μια μάσκα και εμφανίζονται στους υπόλοιπους ως υπερασπιστές αυτών των αξιών, πρέπει να εμβαθύνουν ακόμη περισσότερο σε αυτό το ερώτημα.
Δεν κρίνω κανέναν, κι εγώ κομμάτι αυτής της κοινωνίας είμαι, αλλά προσπαθώ διαρκώς να εμβαθύνω. Προσπαθώ καθημερινά να κοιτάζω το αρρωστημένο Εγώ μου κατάμουτρα και να του υπενθυμίζω ότι κάποια πράγματα είναι πολύ πιο σημαντικά από κάποια άλλα.
Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που πονάω περισσότερο όταν έρχομαι σε επαφή με εκείνους που αβίαστα και με κυνισμό ποδοπατούν τους άλλους.
Αυτή όμως η καθημερινή μου προσπάθεια είναι η πραγματική επιλογή μου κι όχι εκείνη ενός αρρωστημένου Εγώ αλλά ενός Εγώ σε πορεία ανάρρωσης και ίασης, και αυτός ο πόνος είναι καλοδεχούμενος εφόσον αποτελεί κομμάτι αυτής της διαδικασίας.
Αντί να προσπαθούμε να διορθώσουμε τα πράγματα, τα κάνουμε χειρότερα.
Δύσκολο να ξεφύγει κανείς από το Εγώ του.
Εύκολο να ξεχνά κι εύκολο να πικραίνει τους άλλους.
Έτσι μας μάθανε....στο εύκολο, από ότι φαίνεται το ίδιο μάλλον θα μάθουμε και στα παιδιά μας.
Εμένα με πληγώνει αυτό, πραγματικά νιώθω μέσα μου πόνο.
Μου είναι τρομερά δύσκολο να αφομοιώσω όλον αυτόν τον κυνισμό, όλο αυτό το μίσος και την κακία, όλη αυτή την επιφάνεια. Με κάνει να νιώθω άρρωστος και δυστυχώς νομίζω ότι ολόκληρη η κοινωνία μας υποφέρει από την ίδια αρρώστια χωρίς καν να το ξέρει.
Αυτό όμως που νιώθω να με εξοντώνει είναι όταν αυτή την αρρώστια την βλέπω σε κάποιον άνθρωπο που έχω αγαπήσει, έχω πιστέψει και έχω νιώσει πραγματικό φίλο και συνοδοιπόρο αυτής της ζωής.
Νιώθω ανήμπορος, δεν ξέρω τι να χρησιμοποιήσω ως γιατρικό.
Όπως σε όλες τις αρρώστιες έτσι και σε αυτήν το πρώτο βήμα προς την ίαση θα πρέπει να το κάνει ο ίδιος ο ασθενής. Σε όλα τα πράγματα ισχύει αυτό, ο δρόμος προς την καλυτέρευση περνά πρώτα από το Εγώ μας και πόσο έτοιμος είναι ο καθένας να το κοιτάξει κατάμουτρα.
Ένας πατέρας πρώτα κατανοεί γιατί δεν είναι καλός πατέρας και μετά παίρνει τα ανάλογα μέτρα για να γίνει. Το ίδιο και μια μάνα, ένας δάσκαλος, ένας ξυλουργός, ένας μαθητής, μια μπαλαρίνα κ.ο.κ.
Αυτή η κατανόηση λέγεται αυτογνωσία και αποτελεί το πρώτο βήμα προς μια πιο υγιή κοινωνία.
Δύσκολος ο δρόμος προς την αυτογνωσία. Προϋποθέτει την βουτιά του καθενός μας εκεί που βρίσκεται το άρρωστο Εγώ του και όχι στην επιφάνεια όπου όλα είναι αφρός.
Εκεί θα βρεθούμε αντιμέτωποι με σημαντικά πράγματα, που τις περισσότερες φορές είναι κοινά σε όλους. Εκεί, μέσα σε αυτό το άρρωστο Εγώ ξεκινάνε όλες οι επιλογές και οι αποφάσεις που παίρνει ο καθένας μας.
Εκεί μέσα συναντάμε τον πόνο, την θλίψη, την αδικία, τον θυμό αλλά και τα αντίθετα τους. Επίσης συναντάμε αξίες και έννοιες οικουμενικές, πολύ πιο σημαντικές από εφήμερες αξίες όπως το προσωπικό κέρδος. Αξίες όπως η ανθρωπιά, η συμπόνια, ο αλτρουισμός, το μοίρασμα τις χαράς μας σε άλλους, η ομόνοια, η ειρήνη, η αγάπη, η συνεργασία, ο εθελοντισμός, η ηθική, η σχέση μας με την φύση κ.α.
Φτάνοντας εκεί θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι μας έχει οδηγήσει στο να μην θεωρούμε αυτές τις αξίες σημαντικές ως κοινωνία. Όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά. Αλλά κι εκείνοι που φοράνε μια μάσκα και εμφανίζονται στους υπόλοιπους ως υπερασπιστές αυτών των αξιών, πρέπει να εμβαθύνουν ακόμη περισσότερο σε αυτό το ερώτημα.
Δεν κρίνω κανέναν, κι εγώ κομμάτι αυτής της κοινωνίας είμαι, αλλά προσπαθώ διαρκώς να εμβαθύνω. Προσπαθώ καθημερινά να κοιτάζω το αρρωστημένο Εγώ μου κατάμουτρα και να του υπενθυμίζω ότι κάποια πράγματα είναι πολύ πιο σημαντικά από κάποια άλλα.
Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που πονάω περισσότερο όταν έρχομαι σε επαφή με εκείνους που αβίαστα και με κυνισμό ποδοπατούν τους άλλους.
Αυτή όμως η καθημερινή μου προσπάθεια είναι η πραγματική επιλογή μου κι όχι εκείνη ενός αρρωστημένου Εγώ αλλά ενός Εγώ σε πορεία ανάρρωσης και ίασης, και αυτός ο πόνος είναι καλοδεχούμενος εφόσον αποτελεί κομμάτι αυτής της διαδικασίας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(
Atom
)
Δείτε Επίσης:
-
Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν διάφορα πράγματα σε πολλαπλά επίπεδα και αφορούν την κοινωνία μας, άρα εμάς τους ίδιους. Πολλοί από εμάς θ...
-
The European Union In 1957, the European Economic Community (European Common Market) was formed, which in 1992 changed its name to the ...
-
7,000,000,000,000,000,000,000,000,000 ή 7Χ1027 Άτομα αποτελούν το σώμα ενός ανθρώπου που ζυγίζει 70 κιλά. 100 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ! κύτταρα αποτε...
-
Τελικά είμαστε μια κοινωνία εθισμένη σε "παυσίπονα" , δεν εξηγείται διαφορετικά αυτή η κατρακύλα που βιώνουμε καθημερινά σε όλα...
-
1. Σταματήστε να ξοδέψετε χρόνο με τους λάθος ανθρώπους. - Η ζωή είναι πολύ μικρή για να περνάτε το χρόνο σας με ανθρώπους που σας ξεζο...
Ετικέτες
- Society ( 51 )
- world ( 19 )
- Interesting ( 16 )
- Technology ( 15 )
- General ( 14 )
- Humans ( 14 )
- Κοινωνία ( 14 )
- Enviroment ( 11 )
- Politics ( 11 )
- zeitgeist ( 9 )
- Web Design ( 6 )
- life ( 6 )
- universe ( 6 )
- The Venus Project ( 4 )
- culture ( 4 )
- nature ( 4 )
- Astronomy/Science ( 3 )
- Internet ( 3 )
- banking system ( 3 )
- hope ( 3 )
- music ( 3 )
- Αφύπνιση και Κατανόηση ( 3 )
- Οικονομικό Σύστημα ( 3 )
- Activism ( 2 )
- lifestyle ( 2 )
- love ( 2 )
- Κόσμος ( 2 )
- οικολογία ( 2 )
- Concert ( 1 )
- Crime ( 1 )
- Depeche mode ( 1 )
- Digital television ( 1 )
- Flash ( 1 )
- Jacques Fresco ( 1 )
- Mr.Freeman ( 1 )
- blog action day 2008 ( 1 )
- fun ( 1 )
- gadgets ( 1 )
- net neutrality ( 1 )
- niblog ( 1 )
- poverty ( 1 )
- respect ( 1 )
- rights ( 1 )
- thoughts ( 1 )
- vinyl ( 1 )
- Άνθρωπος ( 1 )
- Γνώση ( 1 )
- Ψυχολογική βία ( 1 )
- σχέσεις ( 1 )
Blog Archive
-
►
2011
(
9
)
- ► Δεκεμβρίου ( 1 )
- ► Φεβρουαρίου ( 1 )
-
▼
2010
(
20
)
- ► Δεκεμβρίου ( 2 )
- ► Σεπτεμβρίου ( 4 )
-
►
2009
(
17
)
- ► Σεπτεμβρίου ( 3 )
- ► Φεβρουαρίου ( 3 )
- ► Ιανουαρίου ( 2 )
-
►
2008
(
52
)
- ► Δεκεμβρίου ( 6 )
- ► Σεπτεμβρίου ( 2 )
- ► Φεβρουαρίου ( 14 )
- ► Ιανουαρίου ( 2 )
Change The World
Ντοκιμαντέρ
Popular Posts
-
Μην ψάχνετε δεν θα τον βρείτε, ούτε ένας από αυτούς που υπόσχονται καλύτερες μέρες δεν λέει την αλήθεια και υπάρχει λόγος γι ‘αυτό. ...
-
1. Σταματήστε να ξοδέψετε χρόνο με τους λάθος ανθρώπους. - Η ζωή είναι πολύ μικρή για να περνάτε το χρόνο σας με ανθρώπους που σας ξεζο...
-
Ο Πύργος στο βάθος σας θυμίζει κάτι?????
-
Και λέω δυστυχώς γιατι αν ήμουν, το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω θα ήταν να μπω στο http://www.petitiononline.com/DepMd125/petition.html...
-
Κοινωνιολογία H Κοινωνιολογία συχνά ορίζεται ως "Η μελέτη της κοινωνίας, της Ανθρώπινης κοινωνικής αλληλεπίδρασης" . Αυτός ο τομέ...
-
The European Union In 1957, the European Economic Community (European Common Market) was formed, which in 1992 changed its name to the ...
-
Μερικά ερωτήματα προκύπτουν για την εφαρμογή μιας Άμεσης Δημοκρατίας στην παρούσα κοινωνικο/πολιτική φάση. Πως θα εξασφαλισθεί η συ...
-
Πριν από 70.000 χρόνια το Υπερηφαίστιο Τομπα στην Σουμάτρα εκρήγνυται. Ακολουθούν 6 χρόνια πυρηνικού χειμώνα που φέρνουν ως αποτέλεσμα 1000 ...
-
«Η άγνοια είναι η ρίζα από όπου προέρχονται όλα τα κακά» Πλάτων . Έχω φτάσει σε μια φάση της ζωής μου, που αυτή η φράση περνάει καθημερινά α...
-
Την εποχή που ο άνθρωπος – ο Homo Sapiens – εμφανίστηκε πριν από 200.000 χρόνια, αλλά και μέχρι πριν από μερικούς αιώνες υπήρχε η φυσική έλλ...
Video
Ads
Από το Blogger.
6 σχόλια :
Το κείμενο πάρα πολύ στην ουσία. Για να αντιληφθούμε το αρρωστημένο μας εγώ πρέπει να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
Να αποβάλουμε την ελαφρότητα και επιείκεια που μας διακρίνει σε ότι αφορούν το είναι μας και να τολμήσουμε να κρίνουμε αυτό που βλέπουμε.
Μια διεργασία δύσκολη, επίπονη αλλά σημαντική. Γιατί μόνο γνωρίζοντας το εγώ μας μπορούμε να αντιληφθούμε τι μέσα μας πρέπει να αλλάξει.
Εύκολα αδιαφορούμε, εύκολα τα παρατάμε , εύκολα ξεχνάμε, εύκολα λέμε πως αγαπάμε, εύκολα πληγώνουμε και εύκολα συνχωρούμε πάντα τον εαυτό μας.
Ενώ την ίδια στιγμή στεκόμαστε απόλυτοι ακόμα και σ αυτούς που λέμε πως αγαπούμε.
Καλησπέρα Νικόλα... Βλέπω επανήλθες με αναρτήσεις...
τολμηρο το θεμα.
ο δυσκολοτερος αντιπαλος ειναι ο εαυτος μας.πως θα τον πεισουμε οτι εχουμε δικιο ?ποιος απο τους δυο μας
εχει καλλιτερα επιχειρηματα ?
και με τους αλλους ? τι γινεται ? εχουν δικιο οταν μας κριτικαρουν η δεν ειναι ικανοι να το κανουν?
ποιες ειναι οι πληροφοριες που θα αναλυσουμε για να ωστε το αποτελεσμα αυτο να προσπαθησουμε να εφαρμοσουμε στον εαυτο μας?
και καλα ! αυτος θα δεχθει να του αλλαξουμε καποιες υποδομες του ?
δυσκολα πραγματα που προϋποθετουν ανοιχτο μυαλο και αυτοελεγχο.
keep walking
το συστημα αναγνωρισης χρηστη μου σπαει τα.......
γιαυτο γραφω ανωνυμος
Ολοι μας εχουμε ενα "κακο" εαυτο και ενα "καλο" εαυτο. Το ζητημα ειναι κατα τη γνωμη μου να τιθασευσουμε τον "κακο" εαυτο ωστε να μην κυριαρχει στο καλο μας εγω.
π.χ. οι χειρουργοι, ειναι κατα κυριο λογο σαδιστες! Ποσο κοσμο σωζουν ομως! Ε;;; Πως σου φαινεται αυτη η οπτικη;
Οσο δουλευουμε τον εαυτο μας (αυτο το φοβερο ζωο) βελτιωνομαστε. Αυτο ειναι το μονο σιγουρο! Καλη συνεχεια
Δημοσίευση σχολίου