Απωλέσαμε τα συναισθήματα μας ως ανθρώπινα όντα, χάσαμε την ικανότητα μας να καταλαβαίνουμε πότε πληγώνουμε τους άλλους και απλά γίναμε κυνικοί.

Αντί να προσπαθούμε να διορθώσουμε τα πράγματα, τα κάνουμε χειρότερα.

Δύσκολο να ξεφύγει κανείς από το Εγώ του.
Εύκολο να ξεχνά κι εύκολο να πικραίνει τους άλλους.

Έτσι μας μάθανε....στο εύκολο, από ότι φαίνεται το ίδιο μάλλον θα μάθουμε και στα παιδιά μας.



Εμένα με πληγώνει αυτό, πραγματικά νιώθω μέσα μου πόνο.
Μου είναι τρομερά δύσκολο να αφομοιώσω όλον αυτόν τον κυνισμό, όλο αυτό το μίσος και την κακία, όλη αυτή την επιφάνεια. Με κάνει να νιώθω άρρωστος και δυστυχώς νομίζω ότι ολόκληρη η κοινωνία μας υποφέρει από την ίδια αρρώστια χωρίς καν να το ξέρει.

Αυτό όμως που νιώθω να με εξοντώνει είναι όταν αυτή την αρρώστια την βλέπω σε κάποιον άνθρωπο που έχω αγαπήσει, έχω πιστέψει και έχω νιώσει πραγματικό φίλο και συνοδοιπόρο αυτής της ζωής.

Νιώθω ανήμπορος, δεν ξέρω τι να χρησιμοποιήσω ως γιατρικό.
Όπως σε όλες τις αρρώστιες έτσι και σε αυτήν το πρώτο βήμα προς την ίαση θα πρέπει να το κάνει ο ίδιος ο ασθενής. Σε όλα τα πράγματα ισχύει αυτό, ο δρόμος προς την καλυτέρευση περνά πρώτα από το Εγώ μας και πόσο έτοιμος είναι ο καθένας να το κοιτάξει κατάμουτρα.

Ένας πατέρας πρώτα κατανοεί γιατί δεν είναι καλός πατέρας και μετά παίρνει τα ανάλογα μέτρα για να γίνει. Το ίδιο και μια μάνα, ένας δάσκαλος, ένας ξυλουργός, ένας μαθητής, μια μπαλαρίνα κ.ο.κ.

Αυτή η κατανόηση λέγεται αυτογνωσία και αποτελεί το πρώτο βήμα προς μια πιο υγιή κοινωνία.

Δύσκολος ο δρόμος προς την αυτογνωσία. Προϋποθέτει την βουτιά του καθενός μας εκεί που βρίσκεται το άρρωστο Εγώ του και όχι στην επιφάνεια όπου όλα είναι αφρός. 

Εκεί θα βρεθούμε αντιμέτωποι με σημαντικά πράγματα, που τις περισσότερες φορές είναι κοινά σε όλους. Εκεί, μέσα σε αυτό το άρρωστο Εγώ ξεκινάνε όλες οι επιλογές και οι αποφάσεις που παίρνει ο καθένας μας.

Εκεί μέσα συναντάμε τον πόνο, την θλίψη, την αδικία, τον θυμό αλλά και τα αντίθετα τους. Επίσης συναντάμε αξίες και έννοιες οικουμενικές, πολύ πιο σημαντικές από εφήμερες αξίες όπως το προσωπικό κέρδος. Αξίες όπως η ανθρωπιά, η συμπόνια, ο αλτρουισμός, το μοίρασμα τις χαράς μας σε άλλους, η ομόνοια, η ειρήνη, η αγάπη, η συνεργασία, ο εθελοντισμός, η ηθική, η σχέση μας με την φύση κ.α.

Φτάνοντας εκεί θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι μας έχει οδηγήσει στο να μην θεωρούμε αυτές τις αξίες σημαντικές ως κοινωνία. Όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά. Αλλά κι εκείνοι που φοράνε μια μάσκα και εμφανίζονται στους υπόλοιπους ως υπερασπιστές αυτών των αξιών, πρέπει να εμβαθύνουν ακόμη περισσότερο σε αυτό το ερώτημα.

Δεν κρίνω κανέναν, κι εγώ κομμάτι αυτής της κοινωνίας είμαι, αλλά προσπαθώ διαρκώς να εμβαθύνω. Προσπαθώ καθημερινά να κοιτάζω το αρρωστημένο Εγώ μου κατάμουτρα και να του υπενθυμίζω ότι κάποια πράγματα είναι πολύ πιο σημαντικά από κάποια άλλα.

 Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που πονάω περισσότερο όταν έρχομαι σε επαφή με εκείνους που αβίαστα και με κυνισμό ποδοπατούν τους άλλους.

Αυτή όμως η καθημερινή μου προσπάθεια είναι η πραγματική επιλογή μου κι όχι εκείνη ενός αρρωστημένου Εγώ αλλά ενός Εγώ σε πορεία ανάρρωσης και ίασης, και αυτός ο πόνος είναι καλοδεχούμενος εφόσον αποτελεί κομμάτι αυτής της διαδικασίας.