Την εποχή που ο άνθρωπος – ο Homo Sapiens – εμφανίστηκε πριν από 200.000 χρόνια, αλλά και μέχρι πριν από μερικούς αιώνες υπήρχε η φυσική έλλειψη, η σπανιότητα των πόρων.

Το ίδιο το περιβάλλον στο οποίο ο άνθρωπος εξελίχθηκε ήταν αυτό που του υπαγόρευε τις κοινωνικές συνθήκες, παρόμοιες με εκείνες των άλλων ζώων.



Αν εξετάσουμε, για παράδειγμα, μια αγέλη λιονταριών, θα δούμε ότι η κοινωνική ιεραρχία και ο βίαιος ανταγωνισμός ισχύει, στις περισσότερες περιπτώσεις, για την απόκτηση της τροφής. Η σύγκριση αυτή είναι που οδηγεί τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι αυτό είναι ένα φυσικό φαινόμενο και στην ανθρώπινη κοινωνία (ο πόλεμος, η απληστία, το «εγώ», κ.λπ.). Αυτό όμως που παραβλέπουμε, είναι οι περιβαλλοντικές συνθήκες σε κάθε περίπτωση. Η αγέλη των Λεόντων ζει σε ένα κόσμο της σπανιότητας και της έλλειψης. Δεν έχουν την ικανότητα να δημιουργήσουν παγίδες για να βρουν τρόφιμα και δεν έχουνε πρόσβαση σε μια σταθερή πηγή τροφής όποτε το θέλουν. Θα πρέπει να κυνηγούν και να αγωνίζονται μεταξύ τους για την τροφή. Αυτό φυσικά δημιουργεί ανταγωνισμό, για να επιβιώσουν, τα λιοντάρια ΠΡΕΠΕΙ να είναι επιθετικά το ένα με το άλλο. Με τη σειρά της, αναπτύχθηκε και η ιεραρχία, έτσι το ισχυρότερο από αυτά τα λιοντάρια να κερδίζει τα περισσότερα, και μετά ήρθε η σειρά της άσκησης της κυριαρχίας τους πάνω στα υπόλοιπα με στρωματοποιημένο τρόπο.

Ο μοναδικός τρόπος απόκτησης πόρων για να επιβιώσει εκείνη την περίοδο και ο άνθρωπος, ήταν εκείνος της αγέλης.
Η αγέλη, η απλούστερη μορφή κοινωνικής συμβίωσης, εκεί όπου ο δυνατότερος εξουσιάζει τους υπόλοιπους και κρατάει για τον εαυτό του το μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας της επιβίωσης.

Στην κορυφή της αγέλης, θα βρεθούν για χιλιάδες αιώνες, εκείνοι οι λίγοι που θα χρησιμοποιούν την εξουσία, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απέκτησαν, εις βάρος τον υπολοίπων. θα δημιουργούν εργαλεία που θα τους καθιστούν ακόμη πιο ισχυρούς και που θα τους τοποθετούν σε όλο και πλεονεκτικότερη θέση σε σχέση με τους υπολοίπους.
Εκείνοι που βρίσκονται στην κορυφή της αγέλης θα δημιουργήσουν θεσμούς και ινστιτούτα, φτιαγμένα στα μέτρα τους, ώστε τα θεμέλια της εξουσίας τους να παραμένουν ακλόνητα μέσα στις χιλιετίες που θα ακολουθήσουν...



…φτάνοντας στο σήμερα.

Σήμερα η τεχνολογία επιτρέπει στον άνθρωπο να παράγει τόση τροφή που θα μπορούσε να ταΐσει αμέτρητες φορές τον πληθυσμό ολόκληρου του πλανήτη!

Ο Άνθρωπος έχει εξοστρακίσει την έλλειψη και την σπανιότητα, παρόλα αυτά 15.000.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από πείνα, γιατί άραγε;



Κάθε χρόνο παράγονται:
400 εκατομύρια τόνοι κρέας βοδινού
60 δισεκατομμύρια τόνοι κρέας από κοτόπουλα
600 εκατομμύρια τόνοι κρέας γαλοπούλας
400 εκατομμύρια τόνοι αρνίσιου κρέατος
2 δισεκατομμύρια τόνοι κρέας πάπιας
100 εκατομμύρια τόνοι ψαριών
650 εκατομμύρια τόνοι γάλακτος
2,5 δισεκατομμύρια τόνοι δημητριακών
2 δισεκατομμύρια τόνοι φρούτων & λαχανικών

Δηλαδή: Περίπου 70 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΤΟΝΟΙ τροφής το χρόνο!!!

Ο ένας τόνος ζυγίζει 1000 κιλά, ο μέσος άνθρωπος δεν χρειάζεται περισσότερο από 850 γραμμάρια για κάθε γεύμα την μέρα!

Άρα η απαντήσεις στο γιατί 1.5 δισεκατομμύριο άνθρωποι σήμερα ζουν σε μια μόνιμη κατάσταση πείνας, γιατί ένας άνθρωπος πεθαίνει από πείνα κάθε 3,6 δευτερόλεπτα, γιατί τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού παιδιών τρώνε ελάχιστα έως καθόλου, θα πρέπει να αναζητηθούν στο κοινωνικό μας σύστημα.



Ο μόνος λόγος που συμβαίνουν όλα τα παραπάνω βρίσκεται στην απλοϊκότητα του κοινωνικού «μοντέλου της αγέλης». Για να συντηρηθεί αυτό το μοντέλο, θα πρέπει να συντηρηθεί η αιτία που το κάνει αναγκαίο, αυτή ονομάζεται «τεχνητή έλλειψη».

Σπάνια αναρωτιόμαστε για πράγματα που καθημερινά μας περιτριγυρίζουν, αυτό συμβαίνει γιατί έτσι είναι φτιαγμένο το κοινωνικό σύστημα, μέσα στον αγώνα της καθημερινής επιβίωσης δεν υπάρχει χρόνος για ερωτήσεις.

Για παράδειγμα, αναρωτηθήκατε ποτέ τι γίνεται σε όλα αυτά τα προϊόντα πάνω στα ράφια των σούπερ μάρκετ όταν εσείς δεν είσαστε εκεί να τα αγοράσετε;



Τίποτα. Μένουν εκεί, πάνω στα ράφια, έως ότου να φτάσει η ημερομηνία λήξης τους και μετά να γίνουν...απορρίμματα.
Κανείς δεν τα έφαγε, πήγανε χαμένα, και κατά την διάρκεια της παραμονής τους στα ράφια χιλιάδες άνθρωποι ανά την γη πέθαναν, χιλιάδες έρευνες, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές ήρθαν στο φως της δημοσιότητας με θέμα τους την έλλειψη τροφής στον πλανήτη!!!

Ο άνθρωπος σήμερα έχει πρόσβαση σε περισσότερους πόρους από ποτέ, τους καταναλώνει όμως με ραγδαία ταχύτητα.
Για την μάνα Γη, ο άνθρωπος σήμερα, είναι το παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ. Όπως ένα κακομαθημένο παιδί που παίρνει ένα παιχνίδι και μετά από λίγο το καταστρέφει, έτσι κι ο άνθρωπος καταστρέφει όλα όσα απλόχερα του δόθηκαν.
Γιατί συμβαίνει αυτό;

Αυτό συμβαίνει γιατί, όπως είπαμε και παραπάνω, πρέπει να διατηρηθεί η έλλειψη και κατά συνέπεια το όφελος μερικών εις βάρος των υπολοίπων.



Οτιδήποτε υπάρχει σε αφθονία δεν χρειάζεται να έχει και τιμή κι αυτό έρχεται ενάντια στα σχέδια της αγέλης.

Ένα απλό παράδειγμα είναι το παρακάτω.

Σε ένα ορυχείο εξορύχθηκαν 10000 τόνοι διαμαντιών. Αν όλα αυτά τα διαμάντια έβρισκαν τον δρόμο τους προς τις αγορές το διαμάντι θα έχανε την αξία του, άρα και τα κέρδη εκείνων που το διαθέτουν στην αγορά.
Τι κάνουν λοιπόν για να συντηρηθεί η υψηλή του τιμή;
Καίνε το 90% (δεν αποθηκεύουν γιατί ελέγχονται) και ρίχνουν στην αγορά μόνο το 10%, σε περίπτωση που θέλουν ακόμα περισσότερο κέρδος ρίχνουν στην αγορά ακόμη λιγότερο. Το ίδιο συμβαίνει και στα περισσότερα προϊόντα όπως π.χ. στο πετρέλαιο αλλά και στις τροφές.

Φαίνεται τουλάχιστον παράλογο το γεγονός ότι σήμερα που υπάρχει η τεχνολογία για άφθονη ενέργεια, χωρίς τιμή, συντηρείται από το σύστημα, η παραγωγή ενός καυσίμου που διαρκώς μειώνεται (άρα ανεβαίνουν και οι τιμές του). Επίσης παράλογο είναι το να παράγονται ετησίως 70 δις τόνοι τροφής και παρόλα αυτά οι τιμές των τροφίμων να ανεβαίνουν παγκοσμίως!

Ακόμη πιο παράλογο θα μπορούσε να θεωρηθεί το γεγονός ότι υπάρχουν χιλιάδες διαφορετικές εταιρίες στον κόσμο που παράγουν τα ίδια πράγματα. Παραδείγματα αυτού του παραλογισμού υπάρχουν όσα και τα προϊόντα, ας πάρουμε όμως ένα.

Τα κινητά τηλέφωνα αποτελούν πλέον κομμάτι της σύγχρονης κοινωνίας μας, δεν θα αναλύσουμε το πως έγινε αυτό, ούτε και την χρησιμότητα του, το θέμα είναι ότι υπάρχουν 200 εταιρίες που κατασκευάζουν ουσιαστικά το ίδιο προϊόν με αποτέλεσμα να καταναλώνουν περισσότερους πόρους από όσους θα έπρεπε.



Κατασκευάζουν με τέτοιο τρόπο το προϊόν τους ώστε να έχει μικρή διάρκεια ζωής, να χαλάει γρήγορα, ώστε να πρέπει να αντικατασταθεί με ένα καινούργιο. Έτσι ο κύκλος της παραγωγικής διαδικασίας ξεκινάει από την αρχή. Όσοι φυσικοί πόροι χρειάστηκαν για να φτιαχτεί το πρωταρχικό προϊόν, άλλοι τόσοι θα χρειαστούν και μετά από 6-12 μήνες για το επόμενο και ο κύκλος δεν σταματάει ποτέ. Ολόκληρη αυτή η διαδικασία γίνεται για το κέρδος, δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος.

Για να καταλάβουμε το μέγεθος της καταστροφής των φυσικών πόρων πρέπει πάλι να αναρωτηθούμε, τι γίνεται με τα κινητά τηλέφωνα όταν έρθει η ώρα της απόσυρσης τους από τα ράφια;

Αυτή η διαδικασία ισχύει σε όλους τους τομείς της παραγωγής, στα πάντα.

Αν το παραπάνω παράδειγμα το μεταφέρουμε σε ένα μικρότερο περιβάλλον, αυτό του σπιτιού του καθενός μας, θα ήταν σαν ένας άνθρωπος που μαγειρεύει αυγά για να φάει, αν κάθε φορά που το έκανε και ενώ δυο αυγά του αρκούν, έβαζε στο τηγάνι 400 αυγά και αντί για μια κουταλίτσα λάδι, 100 λίτρα λάδι, μετά να έτρωγε τα δύο και τα υπόλοιπα να τα πετούσε. (σημείωση: τα αυγά, όπως ακριβώς και οι φυσικοί πόροι, δεν είναι άπειρα!)
Κανένας ΛΟΓΙΚΟΣ άνθρωπος δεν θα το έκανε αυτό!

Στο βωμό λοιπόν της συντήρησης του κέρδους και κατά συνέπεια της «κοινωνίας της αγέλης», θυσιάζουμε τα πολύτιμα αποθέματα πόρων του πλανήτη μας, και καταστρέφουμε το περιβάλλον που μας συντηρεί στη ζωή.

Πόσο καιρό θα μας πάρει για να συνειδητοποιήσουμε ποιος είναι ο ρόλος και η ευθύνη που έχουμε ως έλλογα όντα;

Πότε θα καταλάβουμε ότι η σημερινή κοινωνία που λειτουργεί με βάση το μοντέλο της αγέλης είναι πλέον παρωχημένη;

Εκείνοι που στέκονται στη κορυφή αυτού του συστήματος της αγέλης έχουν δημιουργήσει τα εργαλεία των διαχωρισμών για να το συντηρούν.



Έχουμε γαλουχηθεί, στο να πιστεύουμε ότι είναι στη «φύση του» ανθρώπου να κοιτάει τις αντιθέσεις, να ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλο, να είμαστε εγωιστές, να ψάχνουμε διαρκώς να βρούμε αυτά που μας διαχωρίζουν, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνότητα, το χρήμα, κι όχι απλώς να τα ψάχνουμε αλλά όταν τα βρούμε ή κάποιος μας τα «δείξει», εμείς με φανατικό τρόπο τα υποστηρίζουμε!

Σε αυτόν τον μικρόκοσμο που κάποιοι σοφοί κατασκεύασαν και συνειδητά διαμόρφωσαν, μάθανε σε όλους μας πως να διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από την φύση...από τα πάντα, ακόμα κι από τους άλλους ανθρώπους, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να είμαστε καλά εμείς, αυτό για το οποίο πολεμάμε να είναι δίκαιο για εμάς, οι πράξεις μας να αφορούν μόνο το δικό μας κάλο, αυτό που καταλαβαίνουμε να είναι υποπροϊόν κατήχησης κι όχι εσωτερικής αναζήτησης... γιατί είναι πιο εύκολο να μας το πει ένας δάσκαλος, ένας αρχηγός...αρκεί να μην το ανακαλύψουμε εμείς οι ίδιοι, να μην έχουμε αυτή την ευθύνη.



Η αλήθεια είναι ότι, πρέπει να καταλάβουμε, πως αυτοί η διαχωρισμοί είναι τεχνητοί κι ότι όλα είναι ένα, όπως έλεγε και ο Παρμενίδης ο Ελεάτης πριν από 2500 χρόνια κα αποδεικνύει σήμερα η κβαντική φυσική. Από τον μικρόκοσμο των σωματιδίων και των κυττάρων, έως το μεγαλύτερο άστρο στο σύμπαν, στη βάση τους, όλα είναι ένα. Όλα είναι φτιαγμένα από τα ίδια πρωταρχικά υλικά.

Μέσα από το πέρασμα εκατομμυρίων άλλων μορφών ζωής η φύση έφτασε σε εμάς. Μας επέλεξε για την φροντίδα της Γης, ενός μικρού κομματιού βράχου που αιωρείται μέσα σε ένα ασύλληπτα τεράστιο σύμπαν.



Ήρθε επιτέλους ο καιρός να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει άλλο τέτοιο κομμάτι βράχου, που εμείς να γνωρίζουμε. Ετούτος ο βράχος είναι για εμάς μοναδικός.

Η αξία του τεράστια, ανεκτίμητη.

Πρέπει να πάψουμε να είμαστε τα κακομαθημένα παιδιά της φύσης και επιτέλους να αναλάβουμε τον ρόλο και την ευθύνη που έχουμε ως το μοναδικό έλλογο ον πάνω στον πλανήτη.

Ήρθε καιρός να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχουν φυσικά εμπόδια που να διαχωρίζουν την σύνδεση του καθενός από μας με τον άλλο. Τα παρωχημένα κοινωνικά μοντέλα και η συντήρηση τους είναι το εμπόδιο.

Ολόκληρη η ανθρωπότητα χρειάζεται να ακολουθήσει μια άλλη πορεία πλεύσης. Μια πορεία που δεν θα καταστρέφει τα πάντα στο διάβα της.

Η ζωή είναι ένα πολύτιμο δώρο, ήρθε ο καιρός να τοποθετήσουμε αυτό το ανεκτίμητο δώρο εκεί που του αξίζει και να πάψουμε να το θεωρούμε δεδομένο.

--- Τέλος ---


Ξεκινήστε την αλλαγή προς αυτή τη νέα κατεύθυνση: thepangea.org

Δείτε αυτές τις ταινίες:

Zeitgeist-Addendum
Zeigeist-Moving Forward