9 ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΙΜΑ


1. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Το Περπάτημα ή το ποδήλατο αντί της οδήγησης ενός αυτοκινήτου. Τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά που βασίζονται στα απολιθωμένα καύσιμα, είναι αυτά που απελευθερώνουν το διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα προϊόντα ρίπων των αυτοκινήτων αναλογεί στο 20% των συνολικών εκπομπών άνθρακα. Ο περίπατος ή το ποδήλατο που θα κάνετε θα γλυτώσει μισό κιλό άνθρακα για κάθε 1.5 χιλιόμετρα που ταξιδεύετε.


2. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Τηλεσυνέδριο αντί της Πτήσης με αεροπλάνο. Για τις συνεδριάσεις των γραφείων, εάν μπορείτε να τηλεφωνήσετε ή τηλεδιάσκεψη, θα κερδίσετε χρόνο, χρήματα, και εκπομπές άνθρακα. Οι εκπομπές άνθρακα των μηχανών των αεροπλάνων είναι υψηλές στην ατμόσφαιρα, και παράγουν το 12% των παγκόσμιων εκπομπών ρίπων στον τομέα των μεταφορών.


3. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Δείτε το φως. Χρησιμοποιήστε τις λάμπες φθορισμού. Αυτές οι energy-efficient λάμπες βοηθούν στο να παλέψουν την αλλαγή κλίματος επειδή μειώνουν το ποσό απολιθωμένων καυσίμων που οι ηλεκτρικές εγκαταστάσεις δημιουργούν. Θα σώσετε 45 κιλά άνθρακα για κάθε λάμπα πυρακτώσεως (παλαιού τύπου) που αντικαθιστάτε με μια φθορισμού, κατά τη διάρκεια της ζωής της λάμπας (περίπου 2 χρόνια διάρκεια παλαιού τύπου.) Επίσης θα γλιτώσετε πολλά λεφτά στον λογαριασμό του ρεύματος, έως και 60% φθηνότερα!


4. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Ανακυκλώστε και χρησιμοποιήστε τα ανακυκλωμένα προϊόντα. Τα προϊόντα που γίνονται από το ανακυκλωμένο Χαρτί, γυαλί, μέταλλο και πλαστικό μειώνουν τις εκπομπές άνθρακα επειδή χρησιμοποιούν τη λιγότερη ενέργεια που χρειάζεται για να κατασκευαστούν σε σύγκριση με τα προϊόντα που γίνονται από τα απολύτως νέα υλικά. Για παράδειγμα, θα σώσετε 1 κιλό άνθρακα για κάθε 20 μπουκάλια γυαλιού που εσείς ανακυκλώνετε. Η ανακύκλωση του χαρτιού σώζει επίσης τα δέντρα και τα αφήνει να συνεχίσουν να βοηθούν στην μείωση της αλλαγής του κλίματος φυσικά αφού παραμένουν στο δάσος, όπου αφαιρούν τον άνθρακα από την ατμόσφαιρα.


5. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Φουσκώστε τα λάστιχα του αυτοκινήτου σας. θα διανύσει την μέγιστη απόσταση σε χιλιόμετρα ανά 1 λίτρο βενζίνης όταν τα λάστιχα είναι πλήρως φουσκωμένα, το αυτοκίνητο θα κάψει το λιγότερο ποσοστό καυσίμου και θα εκπέμψει το λιγότερο ποσοστό άνθρακα. Ελέγξτε το αυτοκίνητό σας για να εξασφαλίσετε μηνιαία ότι τα λάστιχα είναι πλήρως φουσκωμένα. Ακολουθήστε αυτήν την συμβουλή και σώστε 136 κιλά του διοξειδίου του άνθρακα για κάθε 16.000 χιλιόμετρα που οδηγείτε.


6. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Φυτέψτε δέντρα. Τα δέντρα απορροφούν το διοξείδιο του άνθρακα από τον αέρα και το χρησιμοποιούν ως πηγή ενέργειάς τους, παράγοντας το οξυγόνο που αναπνέουμε. Ένα δέντρο στη εύκρατη ζώνη (π.χ. Ευρώπη) αφαιρεί και αποθηκεύει 320 κιλά έως 3.2 τόνους διοξείδιου του άνθρακα κατά τη διάρκεια ζωής του. Ένα δέντρο που σκιάζει ένα σπίτι μπορεί να μειώσει την ενέργεια που απαιτείται για να λειτουργήσει το κλιματιστικό μηχάνημα και να γλυτώσει πρόσθετες 90 έως 900 κιλά διοξείδιου του άνθρακα κατά τη διάρκεια της ζωής του.


7. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Χαμηλώστε την θέρμανση. Η θέρμανση και ο κλιματισμός τραβάνε περισσότερο από τη μισή από την ενέργεια που ένα σπίτι χρησιμοποιεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Χαμηλώστε τη θερμότητα ή τον κλιματισμό όταν αφήνετε το σπίτι ή πηγαίνετε στο κρεβάτι. Μπορείτε εύκολα να εγκαταστήσετε έναν θερμοστάτη που μπορεί να σας γλυτώνει χρήματα και εκπομπές άνθρακα.


8. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Αγοράστε ανανεώσιμη ενέργεια. Η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας παράγει το 40% της εκπομπής άνθρακα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένας αυξανόμενος αριθμός παρόχων χρησιμοποιεί ενέργεια που παράγεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας με τα φωτοβολταϊκά στοιχεία, το φυσικό αέριο, τους ανεμόμυλους και άλλες τεχνολογίες. Εάν ο πάροχος ηλεκτρικού ρεύματος ,σας προσφέρει την ανανεώσιμη ενέργεια, να την αγοράστε. Εάν όχι, να του στείλετε ένα μήνυμα ζητώντας την καθαρή ενέργεια!


9. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Ενεργήστε οικουμενικά, φάτε τοπικά. Εάν ψωνίζετε σε Super Market, σημαίνει πως τα περισσότερα από τα τρόφιμα που αγοράζετε έχουν ταξιδέψει με αεροπλάνο από την άλλη πλευρά του κόσμου, που καίει τα καύσιμα που εκπέμπουν ρίπους αερίων σε ολόκληρο το ταξίδι. Το τοπικό κατάστημα αγοράς ή ο Μανάβης της γειτονίας που φέρνουν προϊόντα από αγρότες της επαρχίας δεν χρησιμοποιούν αεροπλάνα! και εσείς θα βρείτε τα φρέσκα και υγιή τρόφιμα, και θα βοηθήσετε στην καταπολέμηση της καταστροφής του κλίματος μας.

Δείτε και απο μόνοι σας!
http://www.breathingearth.net

Μέρος 2

Εκείνη τη στιγμή σαν από μηχανής θεός εμφανίζεται ο Γιωργάκης, ο τρελός της γειτονιάς και πλησιάζει το συγκεντρωμένο πλήθος, κοιτάζει τον πεσμένο άντρα και λέει στον περίγυρο, «Καλά τρελοί είστε όλοι; Τι τον αφήσατε τον άνθρωπο πεσμένο κατά μεσής του δρόμου;» πάει κοντά του και λέει δυνατά, « Ε! Κύριος ξύπνα!».
Από πίσω του πετάγεται ένας από τους παρευρισκόμενους και του λέει , «Τι ξύπνα βρε χριστιανέ!, δεν βλέπεις πως ο άνθρωπος είναι νεκρός;».

Ο Γιωργάκης κοιτάει πίσω του χωρίς να δει ποιος το ‘πε και φωνάζει ακόμη πιο δυνατά, «ΞΥΠΝΑ ΡΕ!!!».

Με τα μάτια του γουρλωμένα και το κεφάλι του να ζυγίζει 2 τόνους, ο άντρας που μέχρι πριν μια σελίδα εθεωρείτο νεκρός, πετάχτηκε όρθιος κοιτάζοντας με έκπληξη αλλά και φόβο το κόσμο που τον κοίταζε επίμονα και με αυστηρό ύφος.

«Έλα εντάξει είσαι τώρα...», του είπε ο Γιωργάκης ... και έφυγε τρέχοντας για να πιάσει έναν ρινόκερο, που νόμισε πως είχε δει να περνάει πριν λίγο... από δίπλα του.


-Τέτοιου είδους παραλογισμούς και παρεξηγήσεις που βασίζονται σε ενδείξεις συναντάμε παντού. Στα ταξίδια, όταν επιλέγουμε τον άνθρωπο που θα παντρευτούμε, όταν διαλέγουμε αυτοκίνητο, ακόμη και τις παρέες μας ή την θρησκεία στην οποία θα πιστεύουμε για όλη μας την ζωή.

Βασιστείτε λοιπόν, στην Έρευνα των ενδείξεων και όχι στις ενδείξεις κάθε αυτές, πλησιάστε όσο το δυνατόν περισσότερο και με μεγάλες δόσεις ρεαλισμού, αυτό που πραγματικά ΕΙΝΑΙ και όχι αυτό που θα θέλατε να είναι ή αυτό που νομίζετε ότι είναι ή τέλος, αυτό που... σας είπανε ότι είναι.

Θα ξεκινήσω να παραθέτω κομμάτια από ένα βιβλίο που γράφω εδώ και δύο χρόνια.
Σε αυτό το βιβλίο με τίτλο «ΤΟ ΜΑΝΙΟΥΑΛ» ο σκοπός μου είναι να καταθέσω και να μοιραστώ τις απόψεις και τα συμπεράσματα μου -με τον δικό μου τρόπο- σε μερικά από τα σημαντικότερα πράγματα, έννοιες και καταστάσεις που απασχολούν λίγο η πολύ όλους μας.
Προσπαθώντας να είμαι σύντομος και περιεκτικός γράφω για τους γονείς μας, τα αδέλφια μας, την κοινωνία, το χρήμα, τον έρωτα, το σχολείο, το γάμο, το κάπνισμα, την φιλοσοφία και άλλα πολλά.

Σε τούτο εδώ το blog κατά καιρούς θα κάνω post κάποια από αυτά τα κεφάλαια του βιβλίου, ξεκινώντας με το «Ενδείξεις και αποδείξεις – Η διαφορά μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού».

Σημείωση : Κάθε κεφάλαιο θα το παραθέτω σε 2 μέρη

Μέρος 1

Αυτή λοιπόν είναι μια ακόμη κατάσταση που την συναντάμε διαρκώς στην ζωή μας.
- Πέφτει κάποιος κάτω και χτυπάει, πετάγεται ένας άλλος 5 μέτρα πιο κάτω που τον είδε να πέφτει και λέει « πάει ο άνθρωπος, έσπασε την μέση του...»

«ακαριαίος θάνατος...μάλλον έσπασε το λαιμό του...» πετάγεται και λέει ένας άλλος παραδίπλα.

Ο χτυπημένος κείτεται στο δρόμο και ένας παππούς που δεν βλέπει και δεν ακούει καλά πάει και ακουμπάει το αυτί του στο στήθος, του γύρω στα 35 λιπόθυμου άντρα και φωνάζει έντρομος, «δεν ακούω την καρδιά του μπορεί να έπαθε έμφραγμα!...είναι και γέρος άνθρωπος...» προσθέτει με την σιγουριά ενός εισαγγελέα που μόλις έκρινε κάποιον ένοχο για ανθρωποκτονία.

Οι υπόλοιποι μαζεύονται γύρω του και ένας από αυτούς λέει, « μόλις κάλεσα το ασθενοφόρο, σε λίγο θα είναι εδώ να...»
«άδικος κόπος» τον διακόπτει μια πιτσιρίκα 16 χρονών που περνούσε από εκεί πηγαίνοντας στο φροντιστήριο της.

«Τι εννοείς ;» της λέει εκείνος.

«μα δεν το βλέπεις τον παππού ρε μπάρμπα; Την έκανε, πάει κατευθείαν στον Πετράκι...».

Εκείνος ρίχνει μια βιαστική ματιά στον πεσμένο άντρα, «τι λες κοπέλα μου; Ποιον Πετράκι; Ο άνθρωπος είναι προφανές πως δεν θα πάει πουθενά!...».
Οι σειρήνες ακούγονται όλο και πιο κοντά.
Η πιτσιρίκα συνέχισε στο δρόμο της κουνώντας το κεφάλι και ο παππούς με την βαριά ακοή αναστέναξε, « ουφ, ακόμα άλλος ένας από την γενιά μου έφυγε...»

To be continued…

'Αν βρεις στη πόρτα σου απέξω ξύλινο αλογάκι, καβάλα το και με το ένα με το δύο το τρία φεύγα γιατί το παιχνίδι, μόνο το παιχνίδι μας ταξιδεύει εύπλοα σε όλους τους καιρούς γιατί αρχίζει να γερνάει κανείς από τη στιγμή που σταματάει να παίζει'

Αναμνήσεις, Σκέψεις, Προβληματισμοί. Εάν δε κουράζεστε το επεξεργάζεστε και το συζητάμε.

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά που την παιδικοεφηβική μας ηλικία την περνούσαμε στην αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, απαραίτητα δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε(και μετά παιχνίδι) και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Μεγαλώνοντας έπρεπε να διαβάζουμε τουλάχιστον 3 με 4 ώρες (άσχετα αν πάνω από το βιβλίο των θρησκευτικών είχαμε το (“ΤΑΡΑΤΑΤΑ” ή το “ΛΟΝΔΙΝΟ”).Έπρεπε να περιμένουμε να μεγαλώσουμε για να έχουμε άποψη ακόμα και για το τι θα φοράμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Γιατί; Γιατί εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Σε Εθνικές οδούς με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, (τόσο κάναμε με το Φιατάκι για την Χαριτωμένη Δράμας) πέντε άτομα και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά, ούτε σταθμούς εξυπηρέτησης αυτοκινήτων (ΣΕΑ). Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, και όταν πέφταμε κρύβαμε επιμελώς το τραύμα για να μην κάνουν πράξη οι γονείς μας το “άμα δε προσέχεις και χτυπήσεις θα στο σπάσω το ποδήλατο”. Κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα (και δεν ήταν δικές μας!!). Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Τα Pampers και οι κρέμες για το σύγκαμα δεν είχαν κάνει την εμφάνισή τους ακόμη, και, αν και μας φάσκιωνε η μάνα μας με δύο πάνες που είχε (πλύνε βάλε) δεν είχαμε ερεθισμένα κωλαράκια. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα (με κάτι παλιές πλαστικές λεκάνες) για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Αλλά ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι με το καινούργιο μας όχημα που σταματούσαμε να το καβαλάμε και να παίρνουμε τούμπες μόνο όταν βλέπαμε την μάνα μας να μας φωνάζει από μακριά να “μαζευτούμε σπίτι”. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Παίζαμε ασταμάτητα Καλαθοσφαίριση (Basketball!!!!!) σε τσιμεντένια ή ασφάλτινα γήπεδα και την βγάλαμε με κανα δυο στραμπουλιγματάκια. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους και μας φώναζε πάλι η μάνα μας να “μαζευτούμε σπίτι”. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο, μερικά ράμματα, ένα χάδι και ένα φιλί από την μάνα μας. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου, και πείσμονες . Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε χωρίς να μας έχουν μείνει “παιδικά τραύματα”. Τρώγαμε τα δίπιτα και τα τρίπιτα από τον Μιδέλια και τον Γιάννη, τις πίτσες τρεις τρεις (παραγγέλναμε 6 και μας έφερναν 9 με την τότε προσφορά στις 2 και 1 δώρο) και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι αλλά και με εκείνη την ψιλή χτένα που σου έγδερνε το κεφάλι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή internet. Εμείς είχαμε φίλους. Τα μηνύματα μας τα λέγαμε πρόσωπο με πρόσωπο και όχι με SMS ή MMS. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο ή την πλατεία και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Ποιο μεγάλοι πάλι μαζευόμασταν στην πλατεία χωρίς να το έχουμε κανονίσει από πριν, γιατί εκεί ήταν το καθημερινό σημείο συνάντησης, με τις φιλεναδίτσες και τους φίλους μας και κουβεντιάζαμε επί ώρες….. μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Γιατί πάντα είχαμε κάτι να πούμε και ας ήμασταν όλη μέρα μαζί, στο σχολείο στην πλατεία το γήπεδο. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Δημιουργήσαμε δεκάδες συλλογές από αυτοκόλλητα μέχρι γραμματόσημα, κάνοντας ανταλλαγές. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Μοιραζόμασταν ακόμα και το σουβλάκι μας και αν κάποιος δεν είχε χαρτζιλίκι κάναμε ρεφενέ για να του πάρουμε και εκείνου. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Φτάναμε πολλές φορές τόσο μακριά με τα ποδήλατά μας, που αν σήμερα το κάνουν κάποιοι πιτσιρικάδες θα κινητοποιηθεί όλος ο κρατικός μηχανισμός!!! για την εύρεσή τους. Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Και ας περνούσαμε ολόκληρα βράδια “διαβάζοντας”. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 “ήθελα να΄ ξερα ποιος εφεύρε τον Ήλιο” είπε ο Τάσος όταν δεν μπορούσε να αντέξει άλλο τον καυτό ήλιο της Ζακύνθου ένα καλοκαίρι. Και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα. Σε μας τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε σαν παιδία.Υ.Γ. Αφορμή για το παραπάνω άρθρο ήταν ένα mail (ναι τώρα έχουμε και mail!!!) που έλαβα πριν καιρό.

«Μια ακόμη μέρα στην δουλειά τέλειωσε» σκέφτηκα καθώς γέμιζα το ποτήρι με κόκα κόλα, πήγα στο σαλόνι και κάθισα στον καναπέ, ακούμπησα το παγωμένο ποτήρι στο τραπέζι και άρχισα να χαζεύω τις σταγόνες απ’ το ποτήρι μου, που κύλησαν πάνω στο τραπέζι, εκείνοζωντάνεψε για ακόμη μια φορά καθώς άρχισε να αναπαριστά με γραφικά τελευταίας γενιάς τις δροσερές σταγόνες από το ποτήρι μου.
Δίπλα από τον καναπέ είχα ακουμπίσει την τσάντα μου, έβγαλα το Ι-pod και το ακούμπησα στην επιφάνεια του τραπεζιού- που είχε πλημμυρίσει από χρώματα σαν αυτά του αναψυκτικού μου- εμφανίστηκαν οι εικόνες των εξώφυλλων των αγαπημένων μου τραγουδιών, ακούμπησα το δάκτυλο μου πάνω στο ‘enjoy the silence’ και αφέθηκα στους αγαπημένους μου ήχους. «Enjoy the silence...» το τραγούδι τελείωσε και θυμήθηκα πως περίμενα ένα επείγον e-mail, έβγαλα από την τσάντα το pc και το ακούμπησα στο τραπέζι, μετά από ένα σύντομο ήχο, η οθόνη εμφανίστηκε στον αέρα μπροστά μου, πέρασα το χέρι μου από μέσα της για να πιάσω την κόκα κόλα που βρισκόταν από πίσω απ’ το pc. Το email που περίμενα δεν είχε έρθει και έτσι το άφησα σε κατάσταση αναμονής να ελέγχει σε τακτά χρονικά διαστήματα τα mail μου. Μετά από λίγο το pc έβγαλε ένα απαλό ήχο, σαν θρόισμα και τα mail μου εμφανίστηκαν στην επιφάνεια του τραπεζιού.

----------------------------------------------

Μοιάζει με κάποιο απόσπασμα από βιβλίο επιστημονικής φαντασίας αλλά αυτά που κάποτε βρίσκονταν στη σφαίρα της φαντασίας αρχίζουν σιγά, σιγά να γίνονται πραγματικότητα. Θα ξεκινήσω με το αναμενόμενο SURFACE της Microsoft.

Μία Οθόνη 30 ιντσών βρίσκεται μέσα σε ένα τραπέζι από fiberglass και ατσάλι. O χρήστης έρχεται σε επαφή με τον ψηφιακό κόσμο περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η λεπτή γραμμή μεταξύ εικονικού και πραγματικού κόσμου λεπταίνει ακόμη πιο πολύ καθώς τα χέρια ακουμπάνε τα δεδομένα (data, mp3, video, photos) που εμφανίζονται στην «επιφάνεια» του τραπεζιού. Το Surface πρόκειται να κυκλοφορήσει στην αγορά στο τέλος του 2007 και θα κοστίζει περίπου 10000 Ευρώ. Τραπεζάκι κανείς; http://www.surface.com

Το επόμενο είναι το PC του μέλλοντος και θα
κυκλοφορήσει στην αγορά πιο σύντομα από όσο νομίζετε.

http://www.rense.com/general69/future.htm

Ευτυχώς η τεχνολογία έχει και τα καλά της.

Περιμένω λοιπόν την συνεισφορά σας με άρθρα προς δημοσίευση. Ελπίζω μέσα απο αυτό το blog να βγούν ωραία πράγματα.