'Αν βρεις στη πόρτα σου απέξω ξύλινο αλογάκι, καβάλα το και με το ένα με το δύο το τρία φεύγα γιατί το παιχνίδι, μόνο το παιχνίδι μας ταξιδεύει εύπλοα σε όλους τους καιρούς γιατί αρχίζει να γερνάει κανείς από τη στιγμή που σταματάει να παίζει'

Αναμνήσεις, Σκέψεις, Προβληματισμοί. Εάν δε κουράζεστε το επεξεργάζεστε και το συζητάμε.

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά που την παιδικοεφηβική μας ηλικία την περνούσαμε στην αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, απαραίτητα δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε(και μετά παιχνίδι) και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Μεγαλώνοντας έπρεπε να διαβάζουμε τουλάχιστον 3 με 4 ώρες (άσχετα αν πάνω από το βιβλίο των θρησκευτικών είχαμε το (“ΤΑΡΑΤΑΤΑ” ή το “ΛΟΝΔΙΝΟ”).Έπρεπε να περιμένουμε να μεγαλώσουμε για να έχουμε άποψη ακόμα και για το τι θα φοράμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Γιατί; Γιατί εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Σε Εθνικές οδούς με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, (τόσο κάναμε με το Φιατάκι για την Χαριτωμένη Δράμας) πέντε άτομα και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά, ούτε σταθμούς εξυπηρέτησης αυτοκινήτων (ΣΕΑ). Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, και όταν πέφταμε κρύβαμε επιμελώς το τραύμα για να μην κάνουν πράξη οι γονείς μας το “άμα δε προσέχεις και χτυπήσεις θα στο σπάσω το ποδήλατο”. Κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα (και δεν ήταν δικές μας!!). Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Τα Pampers και οι κρέμες για το σύγκαμα δεν είχαν κάνει την εμφάνισή τους ακόμη, και, αν και μας φάσκιωνε η μάνα μας με δύο πάνες που είχε (πλύνε βάλε) δεν είχαμε ερεθισμένα κωλαράκια. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα (με κάτι παλιές πλαστικές λεκάνες) για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Αλλά ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι με το καινούργιο μας όχημα που σταματούσαμε να το καβαλάμε και να παίρνουμε τούμπες μόνο όταν βλέπαμε την μάνα μας να μας φωνάζει από μακριά να “μαζευτούμε σπίτι”. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Παίζαμε ασταμάτητα Καλαθοσφαίριση (Basketball!!!!!) σε τσιμεντένια ή ασφάλτινα γήπεδα και την βγάλαμε με κανα δυο στραμπουλιγματάκια. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους και μας φώναζε πάλι η μάνα μας να “μαζευτούμε σπίτι”. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο, μερικά ράμματα, ένα χάδι και ένα φιλί από την μάνα μας. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου, και πείσμονες . Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε χωρίς να μας έχουν μείνει “παιδικά τραύματα”. Τρώγαμε τα δίπιτα και τα τρίπιτα από τον Μιδέλια και τον Γιάννη, τις πίτσες τρεις τρεις (παραγγέλναμε 6 και μας έφερναν 9 με την τότε προσφορά στις 2 και 1 δώρο) και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι αλλά και με εκείνη την ψιλή χτένα που σου έγδερνε το κεφάλι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή internet. Εμείς είχαμε φίλους. Τα μηνύματα μας τα λέγαμε πρόσωπο με πρόσωπο και όχι με SMS ή MMS. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο ή την πλατεία και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Ποιο μεγάλοι πάλι μαζευόμασταν στην πλατεία χωρίς να το έχουμε κανονίσει από πριν, γιατί εκεί ήταν το καθημερινό σημείο συνάντησης, με τις φιλεναδίτσες και τους φίλους μας και κουβεντιάζαμε επί ώρες….. μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Γιατί πάντα είχαμε κάτι να πούμε και ας ήμασταν όλη μέρα μαζί, στο σχολείο στην πλατεία το γήπεδο. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Δημιουργήσαμε δεκάδες συλλογές από αυτοκόλλητα μέχρι γραμματόσημα, κάνοντας ανταλλαγές. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Μοιραζόμασταν ακόμα και το σουβλάκι μας και αν κάποιος δεν είχε χαρτζιλίκι κάναμε ρεφενέ για να του πάρουμε και εκείνου. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Φτάναμε πολλές φορές τόσο μακριά με τα ποδήλατά μας, που αν σήμερα το κάνουν κάποιοι πιτσιρικάδες θα κινητοποιηθεί όλος ο κρατικός μηχανισμός!!! για την εύρεσή τους. Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Και ας περνούσαμε ολόκληρα βράδια “διαβάζοντας”. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 “ήθελα να΄ ξερα ποιος εφεύρε τον Ήλιο” είπε ο Τάσος όταν δεν μπορούσε να αντέξει άλλο τον καυτό ήλιο της Ζακύνθου ένα καλοκαίρι. Και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα. Σε μας τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε σαν παιδία.Υ.Γ. Αφορμή για το παραπάνω άρθρο ήταν ένα mail (ναι τώρα έχουμε και mail!!!) που έλαβα πριν καιρό.